Naar Schwalmtal

Vandaag is het nog zonnig, morgen niet meer, het wordt dan ook kouder. Dus het is weer de hoogste tijd voor een rondje. Dit keer naar her noorden, daar ben ik nog niet met de Verhees geweest. Via Wegberg is de korste weg naar Schwalmtal, helaas in Wegberg de afslag gemist en daardoor via de Grenzlandring op weg naar de goede weg.

Bij het passeren van de 52 valt mij de watertoren op, ik heb die vanuit de auto eigenlijk nog nooit gezien, of is mij in ieder geval niet bijgebleven. In Schwalmtal ben ik dan richting Niederkrüchten afgeslagen. Nadat ik de 52 weer ben gepasseerd komt na het bos een leuke afdaling richting Lüttelforst. Daarna komt het bij de kruising van de binnendoor weg tussen Swalmen en Granterath die voor mij overbekend is. Het is daarna is het weer op weg naar huis, bijna 46 km gefietst.

Beetje te kort

Ja! De eerste rit van dit jaar is gemaakt. Een kort rondje om er weer even uit te zijn, en in beweging te blijven. Ik wou het 30km rondje nu andersom maken en ben via Keyenberg en Wanlo naar Wickrathberg gereden. Helaas ben ik daar afgeslagen ipv. rechtdoor te rijden.

Ik wilde richting Wickrath, daar kom ik dan vlak bij Schloss Wickrath (je kan daar lekker eten in een mooie ambiente) weer op de weg naar huis. Daardoor is het rondje een beetje korter geworden als ik eigenlijk wilde. 28km is voor de eerste rit okay. Bij Herrath weer enige minuten voor de spoorwegovergang moeten wachten, ik was er weer om de verkeerde tijd, de spoorbomen waren al dicht voor de trein uit de richting Erkelenz.

Frame nummer

Eindelijk weet ik waar het framenummer van de Verhees staat. Tijdens het brengen van de Verhees naar de oliebolletocht hebben enkele vrijwilligers het mij getoond. Het nummer zou staan op het schot van de dubbele bodem en te zien zijn vanaf het linkertrapper kijkend tegen het schot. Bij thuiskomst dan zelf maar een inspectie gedaan en gezien dat dit eigenlijk de achterzijde van het nummer is. 

Nadat ik de afdekking aan de onderzijde van de dubble bodem had geopend, was het nummer vanaf die zijde goed zichtbaar.

Het nummer van mijn Verhees is 005C. Weet iemand waarom er een C achter het nummer staat?

De Oliebollentocht 2011

Allereerst wil ik Kees en alle vrijwilligers nog bedanken voor de geweldig goed georganiseerde dag. Na de tocht van 1999 (!) werd het weer de hoogste tijd weer eens mee te rijden, ook vanwege de recordpoging die zal worden gedaan.
Nadat ik de Verhees dinsdagmiddag bij de sporthal heb geparkeerd. Kan ik woensdag rustig van Alkmaar naar Schermerhorn rijden en me klaarmaken voor de tocht. Ik zet de Verhees op het voetbalveld naast de anderen in de rij en de aanmelding daarna gaat zeer snel, ik zit in de eerste groep. Er blijft nog tijd om wat rond te kijken en te zien hoe Pé geinterviewd wordt voor de uitzending van Koffie Max.
Het was typisch winterweer, een grauwe lucht, koud en veel wind. Gelukkig komt dan de tijd om op te stellen voor de start, overal om ons heen staan de mederijders te filmen en te fotograferen. Vrijwel direkt rijden we op de zo typische dijken in de westfriese polders.

Ik zit redelijk voorin de groep en heb nog regelmatig zicht op Kees die voorrijdt, het tempo is vlot, maar goed te doen. Ik blijf lekker warm door de beweging en dat maakt de tocht des te beter. Ik heb mijn "grote" SLR digitale camera niet mee, maar probeer dan met mijn smartphone toch fotos te maken. Dat lukt gelukkig redelijk goed.
De passages door de kleine dorpjes zijn fantastisch. Voor ons velomobielisten om te genieten van de typische smalle straatjes en de kleine huisjes, voor de passanten voor de vele velomobielen die voor bij kwamen.

De pauze in het restaurant / museum De Rijper Eilanden was aangenaam daar er vele oude gebruiksvoorwerpen te zien waren Na de pauze gaat het weer verder en weet Kees na niet al te veel km's zelfs verkeerd te rijden, hij staat voor een hek waar de straat doordloopt in een weiland, we moeten dus keren. Terug op de route blijkt de 2de groep ons al aardig op de hielen te zitten.
Het gaat verder en uiteindelijk komen we aan op de Noordervaart waar de recordpoging zal worden gedaan, we worden gevraagd ons in 3 rijen op de stellen en uiteindelijk blijkt dat ook 3 rijen breed de stoet erruuug lang is.

Na enig wachten konden we dan weer rijden en werden daarbij gefilmd zodat dit voor het Guinness Book of World Records vastgelegd wordt. Bijna 52km gefietst.

De voorbereidingen

Eerst eens gekeken naar het huren van een busje. Daarna nog gekeken of ik een aanhanger kon huren, dat was wel mogelijk, maar de anhanger was dan weer te klein of weer te groot. Dat was dus alles niet zo praktisch. Ook het naar de familie rijden en daarna weer helemaal naar Schermerhorn was ook al geen aantrekkelijk idee. Daarom maar een dakdrager gebouwd zodat ik wat mobieler en flexibeler kan plannen.

De constructie is erg simpel, van enige oude balken de dragers voor de wielen gebouwd. de voorwielen kunnen iets wegzakken zodat het ver-rollen van de Verhees al moeilijker wordt. Achter is een balk om het achterwiel te steunen, ik durf het niet aan achterwiel direct op het dak te zetten. Ik wil met spanbanden de fiets nog in de vering vast trekken zodat de Verhees rotsvast komt te staan.

Zo ziet het er dan uit als de Verhees op het dak staat. Ik had de voetgaten dicht geplakt met een stuk plastic en op de heenreis het mangat dicht gelaten. Op reis was het stuk plastic bij het mangat na 60km weggeblazen en kon de rijwind ongehinderd in de Verhees stromen. Daardoor stond het mangat continu bol en werd redelijk belast.
Op de terugreis direct na de tocht stond er toch redelijk veel wind, en heb ik dus maar besloten het mangat compleet open te laten, hierdoor kon nu de rijwind vrij door de Verhees blazen, wat eigenlijk veel beter was. De bekleding van het mangat had nu niks te lijden.